Toertocht Emden (2-4 september 2022): De mooiste slag in de rondte

Als geboren en getogen Groningse (‘stadjer’) verheugde ik me al maanden op de driedaagse toertocht die Katrin en Wilbert organiseerden in Ost-Friesland rondom de Duitse zeehaven- en vestingstad Emden. De stad is gelegen aan de rivier de Eems die uitmondt in de Dollard die Duitsland en Nederland delen. Het weidse polderlandschap ken ik van de weekendtochtjes met mijn ouders, maar nu kreeg ik de kans om de streek vanaf het water te zien. De toertocht overtrof mijn toch al hoge verwachtingen. Niet alleen door het schitterende weer en de mooie omgeving, maar ook door zijn uitdagende karakter en het onderlinge plezier.    

Dag 1: Op vrijdagochtend waren we al vroeg op weg richting Emden. De wegen waren rustig en voor we het wisten waren Wilbert, Alex en ik in de buurt van de Duitse grens. In het laatste wegrestaurant voor de grens haalden we een grote mok koffie. Truck stop ‘De Verdubbeling’ in Klazienaveen ziet er weliswaar ongezellig uit (een loods), maar binnen zitten de truckers gezellig om een grote tafel. Terwijl wij werden bediend door een stoere dame die wel raad wist met de truckers (en ons), werden Katrin, Karin, Anna en Trudy in het Hajé restaurant in Nunspeet bediend door een robot.

Rond lunchtijd arriveerden we bij de Emder Ruderverein (opgericht in 1906) die mooi gelegen is aan een groen omzoomde vestinggracht. Op een bankje in de zon zaten José, Elske en Marjan ons op te wachten. Toen ook de anderen gearriveerd waren, werden we hoffelijk ontvangen en rondgeleid door de gastheer van de roeivereniging. Nadat we buiten aan een picknicktafel onze meegebrachte lunch gegeten hadden, stapten we in twee gehuurde D4x+ (iets breder dan een C4x+). We roeiden in een parkachtige omgeving onder de schaduw van hoge bomen. Een prachtig groene wereld, waarin je kan wegdromen als er niet zoveel scherpe bochten zouden zijn die om stuurmanskunst en aandacht vragen. Vanaf de vestinggracht sloegen we de Larrelter Tief in en maakten kennis met het polderlandschap van Ost-Friesland waarin soortgelijke oude molens staan als in Nederland. Op een paar motorbootjes en een aalscholver op een ‘takkeneiland’ na, was het water voor ons alleen. Toch was het niet rustig in de boot, want met windkracht 4 was het aanpoten geblazen. Terug in de stad voeren we over een smalle stadsgracht langs het streekmuseum, waar bezoekers ons verwonderd nakeken, en lommerrijke tuinen van oude stadsvilla’s. Bij de roeivereniging waren we getuigen van een strakke instructie aan kinderen met niet mis te verstane korte en krachtige commando’s.

Na het inchecken in het nabijgelegen ‘Hotel Faldernpoort’ genoten we op het terras van een welverdiend glas bier. Onze gesprekken werden voortgezet aan een grote, vierkante tafel in het sfeervolle restaurant van het hotel. Met ons tienen hadden we zoveel plezier dat andere gasten er minder vrolijk van leken te worden.

Dag 2: Tijdens het uitgebreide ontbijt ging het over onze blaren en de jaloersmakende handen van Marjan die notabene geen handschoenen draagt. Het geheim is haar handcrème voor bouwvakkers. Na een wandeltochtje van nog geen tien minuten naar de roeivereniging werden veel handen met ‘Working Hands’ van O'keeffe’s ingesmeerd. Immers, we hadden een tocht van circa 30 km voor de boeg met wederom windkracht 4. Net als gisteren zigzagden we de stad uit en namen dit keer de Treckfahrtstief naar het Groβes Meer. Vanwege het weekend en het stralende weer zaten veel mensen in de tuin van hun huis en werd er veelvuldig “Moin” uitgewisseld en naar elkaar gezwaaid. De woonhuizen gingen over in houten vakantiehuizen met een Scandinavische uitstraling in een landschap van bosschages, kreken, meren en eilanden. Alsof we in Zweden roeiden. Prachtig! Op het Kleines Meer maakten we kennis met golven en op het Groβes Meer trotseerden we nog meer golven, terwijl windsurfers om ons heen cirkelden. Kicken! Nadat we het meer waren overgestoken, genoten we op het terras van restaurant ‘Meerwalthaus Ubben’ van kibbeling met friet of een groot stuk Duitse taart. Via de Knockster Tief voeren we via Loppersum en Hinte terug naar Emden. Vanaf een tuinfeestje zong Matthias Reim ons door de luidsprekers toe, zodat we nog meer in een vakantiestemming kwamen. De sfeer in dit mooie en afwisselende watersportgebied is mede door de afwezigheid van grote sloepen en grote (vracht)boten gemoedelijk.

In het restaurant van het hotel was het opvallend rustig. Ons was gevraagd om later aan tafel te gaan en het zou me niet verbazen wanneer andere gasten de gelegenheid hadden gekregen om eerder op de avond in ‘stilte’ te dineren. Omdat we de enigen waren, konden we vrijuit schaterlachen. Heerlijk! Tijdens het tafelen kregen Katrin en Wilbert als bedankje een ‘schatkist’ met speciaal bier uit Ost-Friesland voor de uitstekend georganiseerde toertocht.

Dag 3: Na het uitchecken, wandelden we naar de roeivereniging voor onze derde tocht. Om in de zeehaven van Emden te kunnen roeien, moesten we door de Kesselschleuse (‘Ketelsluis’) die tussen 1886-1913 is gebouwd. Dit unieke bouwwerk bestaat uit een sluis met een zwaaikom en vier sluisdeuren naar vier watergangen met verschillende waterstanden: het Eems-Jadekanaal, de stadsgracht van Emden, het Fehntjer Tief en de Rote Siel. De ronde ‘ketel’ in het midden van deze ‘vaarwegrotonde’ heeft een doorsnede van 33 meter waaraan vier kleinere sluiskamers verbonden zijn. Met een prettig soort spanning roeiden we vanaf de stadsgracht via het eerste sluisje de ketel in. Na een rondje door de ketel (‘slag in de rondte’) roeiden we het tweede sluisje in dat in verbinding staat met de Rote Siel. Deze watergang is een uitloper van de Falderndelft die onderdeel is van de haven van Emden. Na het sluiten van de sluisdeur werd water ingelaten en stegen we een paar meter. Eenmaal boven, roeiden we via de oude binnenhaven in het centrum naar de zeehaven met zijn bedrijven, schepen, dokken en een oude sluisdeur die als een monument in het water staat. In de verte zagen we de enorme deuren van twee zeesluizen. Indrukwekkend! We voeren tot de dijk die de Dollard van ons scheidde om daarna terug te keren. Daarbij moesten we het laatste stukje ‘strong’ roeien om voor de lunchpauze van de sluiswachter bij de Kesselschleuse te zijn. Na het douchen en omkleden op de roeivereniging, liepen we terug naar de bijzondere sluis om van bovenaf in de ketel te kijken. Fascinerend!

Als afsluiter namen we plaats op het terras van ‘Grand Café Am Stadtgarden’ in hartje centrum om gezamenlijk te ‘dunchen’. Op de terugweg stopten wij nog even bij het Hajé restaurant in Nunspeet waar de robot serveert. We ontdekten dat wanneer je over diens bol aait, de robot verrassend spraakzaam blijkt te zijn…

Wendalin